انسانیت، کلیدی تک‌پل نیست که بین خاموش و روشن نوسان کند. انسانیت، دکمه‌ای چندحالته و مدرج است که میشود به سمت مثبت‌ها پیچاندش و می‌توان به طیف‌های منفی‌تر سوقش داد. و قدرت این واژه در احساس است، درک کردن. می‌خواهد شوخ‌طبعی باشد یا همدردی، هیجان باشد یا غم‌آلودگی، خشم باشد یا محبت. آدم‌هایی که سخت گریه می‌کنند، سخت می‌خندند، سخت همدل می‌شوند و دنیایی از عصبیت‌های زودهنگام‌اند، نه که قوی باشند و استوار، که پیش از این‌ها شکسته‌اند و کاستی‌هایشان را به یکدیگر بند زده و چینیِ ظاهرشان را پخته‌اند. ما آدمِ تَرَک‌های ریزیم، لعابی که وجودمان را پوشانده و تکه‌هایمان را وصلِ هم نگاه داشته. و نگاه داشته، به یک نظر!
درباره این سایت